Gezien op 4 november 2015 in Theater de Veste in Delft.
Niet de eerste keer dat we naar Schudden zijn geweest maar het was al wel weer een hele tijd geleden. In 2007 hebben we “Zout” gezien, in 2009 “Ruis” en in 2011 “Noorderzon” en nu dus “Henk“. Na vier jaar dus weer naar het duo Emiel de Jong en Noel van Santen. De verwachtingen waren hooggespannen en we zijn niet teleurgesteld.
Henk is centraal in dit stuk van Schudden. En Gerard. En eigenlijk is ook het decor een van de centrale onderdelen en misschien wel de derde persoon. Wat ik daarmee bedoel is dat het decor een wezenlijk en onmisbaar onderdeel uitmaakt van het verhaal en een object dat uit vele objecten bestaat en dat meerdere rollen heeft. Het decor speelt een auto, een graf, doorgeefluik, bodem van de zee, afvoerputje en ga zo maar door. Emiel en Noel spelen niet op maar samen met het decor. In de vorige shows die we gezien hebben was het trouwens niet anders maar het tweetal lijkt wel steeds beter een te worden met die derde persoon: “het trio Schudden”. Het decor zelf is trouwens erg knap gemaakt en verdient wat mij betreft een extra applaus.
Henk is zoals ik al zei eigenlijk het middelpunt van deze voorstelling en Henk is een sneu figuur. Alles is middelmatig aan Henk, zelfs zijn dood. De buurman die een speech houdt weet niet veel te zeggen over Henk en ook de leidinggevende (toch al niet goed van geheugen) verwisselt Henk en ene Gerard. Een Gerard (steeds een andere Gerard?) speelt een sleutelrol. Alle tegenslagen van Henk worden geassocieerd met een bepaalde relatie met een bepaalde Gerard. Zijn leven wordt op zijn kop gezet en Henk weet niet wat hij moet doen. Of wel?
Schudden is subtiele humor, woordgrappen en briljante vondsten. Schudden is niet schuddebuiken van het lachen maar glimlachen en reflecteren. Schudden zet je aan het denken en je bent het niet meteen kwijt als de laatste scene is geweest. Ik hou er van.
Na de voorstelling nog even lekker wat gedronken en nagepraat in het café van Theater de Veste.
